اي رفيقان از شما جاه مانده ام

در کوير سينه تنها مانده ام

گم شدم در ظلمت شبهاي خويش

مانده ام سرگشته در دنياي خويش

اي رفيقان از شما جاه مانده ام

يه بيابان ناله دارم در گلو

آب تلخ گريه دارم در سبو

من غريبم،غربتم بي انتهاست

سينه ام با درد غربت آشناست

آتشي بودم که خاکستر شدم

شعر غربت را دگر از برشدم

از شما ياران،جدا ماندم،جدا

سوز دردم راخدا داند ،خدا

خود پرستي غافل وکم مايه ام

در تخيل غرقم ودر سايه ام

تا سحر شب زنده داري کرده ام

بيخود از خود گشته زاري کرده ام