نور اهلبیت *علیهم السلام

 

نام های موعود در بعضی از کتاب های ادیان و ملل مختلف چنین است:

1.«صاحب»، در صحف ابراهیم؛

2.«قائم»، در زبور سیزدهم؛

3.« قید مو»، در تورات به لغت ترکوم؛

4.«ماشیح»، (مهدی بزرگ)، در تورات عبرانی؛

5.« مهمید آخر»، در انجیل؛

6.«سروش ایزد»، در زمزم زرتشت؛

7.«بهرام»، در ابستاق زند و پازند؛

8.«بنده یزدان»، در زندو پازند؛

9.« لند بطاوا»، در هزارنامه هندیان؛

10.«خوراند»، در جاویدان؛

11.«خجسته»( احمد)،در کندرال فرنگیان؛

12.«خسرو»، در کتاب مجوس؛

13.«پرویز»، در کتاب برزین آذر فارسیاب؛

14.«فردوس اکبر»، در کتاب قبروس رومیان؛

15.« کلمة الحق»، در صحیفه آسمانی؛

16.«صمصام الاکبر»، در کتاب کندرال؛

17.«بقیة الله»، در کتاب دوهر؛

18.«قاطع»، در کتاب قنطره؛

19.«سوشیانس»،در کتاب زند و هومن یس(زرتشتیان)؛

20.«منصور»، در کتاب دیدبرامه؛

21.«ایستاده»(قائم)، در کتاب شاکمونی؛

22.«ویشنو»، در کتاب ریگ ودا؛

23.«فرخنده»(محمد)، در کتاب وشن جوک؛

24.« راهنما»( هادی و مهدی)، در کتاب پاتیکل؛

25.« پسر انسان»، در عهد جدید( اناجیل)و ... 1.

البته اعتقاد به وجود «منجی موعود» ( مهدویت) یک عقیده اصیل اسلامی است که ریشه قرآنی دارد و

احادیث متواتری – به ویژه در منابع معتبر روایی شیعه – درباره آن وارد شده است.

به عبارت دقیق تر این باورداشت در بین اسلام و مذهب شیعه، ملموس تر، یقینی ترو روشن تر است و

یکی از ارکان مهم اعتقادی آن به شمار می رود. با این حال این حقیقت معهود و اندیشه اصیل، ریشه در

کهنترین آموزه های آسمانی و فرهنگ های بشری دارد.

1

1.       1. ر.ک: اسدالله هاشمی شهیدی، ظهور حضرت مهدی( از دیدگاه اسلام و مذاهب جهان)، (انتشارات میجد جمکران:1380،ج اول)، ص 46و47. 

 

کلمات کلیدی :