نور اهلبیت *علیهم السلام

نوبهار آمد و آورد گل و یاسمنا
خرج این عید در آورد همی دخل منا!


پیشتر زانکه رسد کوکبه ی مهمانان
نشد اینکه بگریزیم به دشت و دمنا


تا بجنبیم، یهو بر سرمان شد آوار
خیلی ازپیر و جوان، خرد وکلان، مرد و زنا


تو نگو بهر چنین یورش سختی قبلاً
کل فامیل هماهنگ شده تلفننا


اکرم و اعظم و گلچهره و منظر خاتون
صفدرو قنبروحاج محسن ومشدی حسنا


عینهو لشکر تاتار بیاورده هجوم
عسگر گنده شکم درجلوشان صف شکنا!


بر در خانه رسیدند و به رویش خواندند :
"عید را در سفر ستیم و کنون در تِرنا!"



قلی سور چران از دل و جان زد فریاد
گوییا رستم یل گشت یهو نعره زنا :


کای فلانی د بجنب اینهمه تاخیر مکن
باز کن در که قدیمی شده این فوت و فنا!


"عاقبت باز نمودیم و هجوم آوردند
له شد از بنده دم در، عضلات بدنا!"


بچه ها بر سر من ریخته، فریاد زدند:
"رد کن این عیدی ما، بی چک و چانه زدنا!"


"پانصدی" دادم و گفتند :"عمو، شرمنده!
دو تومن هست مظنه، نه که پانصد تومنا!"


الغرض از شکموهای قدَر قدرت شهر
گشت تشکیل به ناگاه یکی انجمنا


دیدم از جعبه ی شیرینی و ظرف آجیل
پر شود جیب و سپس کیف، ز بعد دهنا!


شکم آن قدر ورم کرده ز انباشتگی
دو سه دگمه شده وا، خود بخود از پیرهنا!


گفتم آرام و متین : بهر خدا رحم کنید
نه بر این مفلس بد بخت، که بر خویشتنا!


منتی نیست مرا بر همگی تان بالله
میهمانید و حبیبان حق ذوالمننا!


لیک در موقع خوردن ز خدا یاد آرید!
پرخوری نیست به جز وسوسه ی اهرمنا


هر چه گفتم نشنودند و دو لپی خوردند
تا از این راه در آمد یهویی کفر منا


عاقبت داد زدم : ای همه از بیخ عرب!
خوردن العید ، لَکُم ، دلهرة الخرج لنا؟


چه کسی گفت که با میوه و آجیل حقیر
خویشتن را خفه سازید به طرز خفنا!


سهم هرشخص دو قاچ وسه نفر یک میوه!
نه که هرشخص جداگانه شود پوست کنا!


سال دیگر نخرم میوه و شیرینی عید
چارپایه بخرم با دو سه متری رسنا!


شوم آونگ و از این هنگ خلاصی یابم
آن زمانکه شود آزاد روانم ز تنا!


همه گفتند که عید آمد و شادی افزود
لیک بر بنده نیفزود به غیر از محنا


بوالفضولا بنگر حوصله ی تنگ مرا
ول کن این لحن سوسولانه ی تن تن تننا


گرمنوچهری ازاین دست بهاری می دید
دیگر از عید ندادی همه داد سخنا!


گفتم ای یار ز نوروز مکن این همه داد
جای دیگر بطلب منشاء شر و فتنا


چشم وهمچشمی و اسباب تجمل شده اند
جمله تحریف گر رسم و رسوم و سُننا


کاش و صدکاش که با خرج تراشی هامان
افترا جات(!) نبندیم به جشنی کهنا!

کلمات کلیدی :