نور اهلبیت *علیهم السلام

شام ترین روزهاى هستى

مولاى من! اى سبزترین بهار هستى!

اى پاک ترین خوبى ها و اى زلال ترین نکویى ها!

بیا، بیا که دل آسمانیان، سخت تنگ آمدن توست.

بیا که آسمانیان غریب مانده اند و زمین، گرد زمینى بودن بر دل ها نشانده است.

بیا که بى وزش نسیم هدایتت، غبار غربت آسمانى بودن

و خاک دلبستگى به خاک بر چهره ها نشسته است.

بیا که بى تو زمین تنگ است و آسمان دلتنگ.

بیا تا با ریسمان تو به خدا بپیوندیم.

بیا اى آسمانى ترین و اى پاک ترین!

امروز دیگر آن قدر تاریک است که جز به خورشید نور تو به چراغى روشن نمى شود.

بگذار شام تارى که چشم هامان را مى آزارد به صبح دلنواز طلوعت پایان گیرد.

بگذار نواى ملکوتى قرآن در پیچد و همهمه ى لهویات را خاموش کند.

بگذار زینت دنیا از بها بیفتد.

بیا که دین آدم ها زیر دست و پاى دنیا له شده است(1)

زهد و بى میلى به دنیا، شعارى جذاب است

و رغبت به آخرت نیز، و هر دو در عمل فراموش شده اند؛

چهره ها به سوى اغنیا خندان است و رو به فقرا گرفته و عبوس(2)

دنیا چنان در دل ها جا خوش کرده که گویى چنین باید باشد.

دوستى ها، مهربانى ها، روشن نگرى ها فراموش شده اند.

یتیمان در انتظار دست نوازشى مى مانند

و مساکین چشم به راه طعامى

و بى خیالى پرده ى شبانه ى خود را بر دل هاى خواب زده کشیده است.

بیا که بى تو زمین چنان تنگ است که نفس هم در بند سینه اندوهناک مى ماند.

مولاى من! اى کشتى نجات موعود!

بیا که طوفان غفلت دل هامان را سخت مى لرزاند.

آه از غفلت و واى از خواب زدگى که چه درد رایجى شده امروز؛

سر بر بالش رفاه مى گذاریم و آرزو مى کنیم که همه خوابى خوش ببینند

و بر این آرزوى کریمانه بر خود مى بالیم،

غافل از آن که در فاصله اى نه چندان دور، کودکى بى پناه مى نالد.

بر سفره هاى رنگارنگ غذا مى نشینیم

و خدا را شکر مى گوییم بر فزونى نعمتش،

غافل از آن که شکر سفره ى رنگارنگ، اطعام مساکین است.

(امان ز لحظه ى غفلت که شاهدم هستى).

 

دم به دم آیه هاى عبرت از پیش نگاهمان مى گذرند

و نداى (أین تذهبون)(3) شان بلند است

و ما باز هم غافلیم.(کو نسیمى ز عنایت که کند بیدارم)(4)

تو از خدا مى خواهى که خوراکمان را از حرام و شبه حرام پاک کند

و ما به رنگارنگى غذا مى اندیشیم.

 

تو از خدا مى خواهى که چشممان را از حرام باز دارد

و گوشمان را از لغو نگه دارد

و ما به رفاه و آزادى و به دنیا مى اندیشیم.

 

بیا اى آسمانى ترین واى پاک ترین!

امروز دیگر آن قدر تاریک است که جز به خورشید نور تو به چراغى روشن نمى شود.

بگذار شام تارى که چشم هامان را مى آزارد به صبح دلنواز طلوعت پایان گیرد.

بگذار نواى ملکوتى قرآن در پیچد وهمهمه ى لهویات را خاموش کند.

بگذار زینت دنیا از بها بیفتد.

بیاکه دین آدم ها زیر دست وپاى دنیا له شده است اى پاک ترین!

بیا که امروز آن قدر تاریک است که جز با نور حضور تو با نورى روشن نمى شود.

اى بزرگوارترین! بیا که با ریسمان تو به خدا بپیوندیم(5)

بیا که با ولایت تو به سعادت برسیم،(6)

با یارى تو رستگار شویم.(7)

و به پیروى تو بهشت را دریابیم.(8)

ببار اى باران پاکى ها!

تا تیرگى همه ى غفلت ها و معصیت ها از دامنمان شسته شود.

این زمین تنگ و تیره به نور تو روشن خواهد شد.(9)

به نگاه رحیمانه ى تو دلمان شفا خواهد گرفت و خوبى از میان دست هاى الهى تو جارى خواهد شد.

بیا ای مهربان موعود! پدر و مادرم و تمام هستى ام به فداى تو باد!.(10)

 

پی نوشت ها:

1-  میزان الحکمه، روایت 15146.

2-  همان، روایت 15143.

3- تکویر (81) آیه ى 26.

4- حافظ.

5-  ر.ک: ص 58، پاورقى 3.

6- ر.ک ص 32، پاورقى 5.

7-  ر.ک:ص 34، پاورقى 6.

8-  مفاتیح الجنان، ص 902: (من اتبعکم فالجنة مأواه)

9- همان، ص 906: (واشرقت الأرض بنورکم)

10- همان: (بأبى انتم وأمى ونفسى)

منبع: کتاب روح بهار، منیره زارعان

کلمات کلیدی :