نور اهلبیت *علیهم السلام

خدایا شهادت در راهت را نصیبم کن ...

شهید شوشتری :

دیروز از هر چه بود گذشتیم، امروز از هر چه بودیم !

آنجا پشت خاکریز بودیم و اینجا در پناه میز !

دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود !

جبهه بوی ایمان می داد و اینجا ایمانمان بو میدهد !

الهی نصیرمان باش تا بصیر گردیم،

بصیرمان کن تا از مسیر بر نگردیم و آزادمان کن تا اسیر نگردیم ...

کلمات کلیدی :

مرا با لباس رزمم دفن کنید ....

1- بعد از شهادتم مرا در جمع شهدا دفن کنید .

2- در هنگام تشییع جنازه الله اکبر بگویید و خمینی رهبر بگویید و مرگ بر منافقین بگویید .

3- برای من به هیچ وجه گریه نکنید الخصوص مادرم چون به من به آرزویم رسیده ام .

4- بر روی سنگ قبرم نا کام ننویسید شهادت کام من است .

5- مرا با لباس رزمم دفن کنید .


قسمتی از وصیت نامه شهید حسین آرامش

پ ن: عکس شهید آرامش رو پیدا نکردم .

کلمات کلیدی :

شهدای هسته ای از منظر ولایت

 گزیده بیانات مقام معظم رهبری پیرامون ترور دانشمندان ایرانی

این بیانات در دو سال اخیر و در پی شهادت دانشمندان شهید آقایان علی محمدی، شهریاری، رضایی نژاد و احمدی روشن بیان شده است:

دست جنایتکاری که این ضایعه [شهادت استاد دانشمند مرحوم آقای دکتر مسعود علی محمدی] را آفرید، انگیزه ی دشمنان جمهوری اسلامی را که ضربه زدن به حرکت و جهاد علمی کشور است، افشاء و برملا کرد. بیگمان همت دانشمندان و استادان و دانش پژوهان کشور، به رغم دشمن، این انگیزه ی خباثت آلود را ناکام خواهد گذاشت.1
*******
شهادت این دانشمندان برجسته در راه آرمانهای بلند و الهی، به کشور، انقلاب اسلامی، ملت ایران و محیط علمی آبرو بخشید و آنان با این شهادت، به بالاترین رتبه از ارزشهای معنوی دست یافتند.
اجر و پاداش الهی برای این جانفشانی ها و خونهای به ناحق ریخته، بزرگترین تسلی است ضمن آنکه قدردانی و ارزش گذاری مردم و رسانه ها، تسلای دیگری برای تحمل این حادثه سخت و سنگین است و این صبر و تحمل شما، موجب جلبِ رحمت الهی می شود. راه معنوی و علمی آنان را ادامه دهید و چراغ پرفروغی برای ارشاد و راهنمایی جوانان این سرزمین باشید.2
*******

عزیزان من! فشارهائی که در طول این سی و سه سال بر ایران اسلامی، بر جمهوری اسلامی وارد شد، شاید بشود گفت علت اصلی همین بود که نگذارند یک الگو در مقابل چشم مردم مسلمان منطقه به وجود بیاید؛ چون بدون الگو، حرکتها دشوار است؛ با وجود الگو، حرکتها آسان است. وقتی یک ملتی الگو شد، یک حرکتی الگو شد، تشویق میکند، استعدادها را به حرکت درمی آورد. میخواستند این نشود.
تحریم میکنند، برای اینکه به خیال خودشان کشور را از لحاظ اقتصادی ضعیف کنند، تا دیگران نگاه کنند، بگویند اسلام ملت را از لحاظ اقتصادی به عقب میراند. دانشمند را ترور میکنند تا حرکت علمی را متوقف کنند، تا ملت ایران نتواند حرکت عظیم و پیشرفته ی علمیِ خودش را که به برکت اسلام و انقلاب است، روی دست بگیرد و به دنیا نشان بدهد، به امت اسلامی نشان بدهد. تهمت میزنند به اختناق، به ضدیت با حقوق بشر و از این قبیل چیزها متهم میکنند، برای اینکه افکار عمومی دنیا را برگردانند؛ لیکن با وجود همه ی این تلاشها، این تبلیغات، این خباثتها، انقلاب درخشید و دارد میدرخشد.3
*******
نکته ی مهم و تکان دهنده ی دیگر، محاسبات شیطانی قدرت های مسلّطی است که بهره برداری از تروریسم را به مثابه ی ابزاری برای رسیدن به هدف های نامشروع، وارد چرخه ی سیاست ها و برنامه ریزی های خود کرده اند.
... نمونه ی دیگر، رژیم ایالات متحده ی امریکا است که در چند دهه ی اخیر، سیاهه ی بالابلندی از رفتارهای تروریستی و نیز پشتیبانی مالی و تسلیحاتی از تروریست های سازمان یافته در کشورهای این منطقه، پدید آورده است. حملات مرگبار هواپیماهای بدون سرنشین به خانوارهای بی دفاع در روستاها و مناطق محروم در افغانستان و پاکستان که بارها جشن عروسی آنها را به عزا مبدّل کرده است، جنایات بلک واتر در عراق و کشتار شهروندان و نخبگان عراقی، کمک به گروه های بمب گذار در ایران و عراق و پاکستان، ترور دانشمندان هسته ای در ایران با همکاری موساد، سرنگون کردن هواپیمای مسافری ایران در خلیج فارس و کشتن حدود سیصد کودک و مرد و زن مسافر و ... گوشه هایی از این سیاهه ی ننگین و فراموش نشدنی است. 4
*******

فرض بفرمائید در کشور ترور اتفاق می افتد؛ شهید علی محمدی، شهید شهریاری، شهید رضائی نژاد را ترور میکنند. خب، این یک کار تروریستی است. یک وقت به این مسئله به چشم یک عمل تروریستیِ ضد امنیتی نگاه میکنیم؛ خب، انسان غصه هم میخورد؛ چند تا دانشمند ما مورد اصابت جنایت دشمن - یک چند تا تروریست - قرار گرفتند. یک وقت نه، با همان چشمِ جبهه ای نگاه میکنید: این یک حرکت در مجموعه ی حرکتهای خصمانه ی علیه نظام اسلامی است. مثلاً در جبهه ی جنگ مرزی با عراق - که هشت سال جنگ داشتیم - یک جا اگر چنانچه توپخانه ی دشمن کار کند، معنایش این نیست که دشمن با اینجای بالخصوص کار دارد؛ این معنایش این است که این یک حرکتی است که دشمن دارد اینجا انجام میدهد، احتمالاً برای اینکه شما حواستان به اینجا منعطف شود، او به یک جای دیگر حمله کند - به قول خودشان حرکتهای پشتیبانی، که این در واقع حیله است - یا برای این است که رزمنده ی ما را در اینجا تضعیف کند تا مثلاً بتواند یک حمله ی سراسری انجام دهد. وقتی با این چشم نگاه میکنید، معلوم میشود که دشمن به دنبال کوبیدن حرکت علمی در کشور است؛ یعنی یکی از حلقه های توطئه ی دشمن این است. چند تا حلقه ی به هم پیوسته وجود دارد؛ مثلاً حلقه های تحریم اقتصادی، ترویج ابتذال، ترویج مواد مخدر، کارهای امنیتی، ایجاد تزلزل در مبانی و مسائل اعتقادی؛ چه اعتقاد به اسلام، چه اعتقاد به انقلاب. اینها حلقه های گوناگونِ به هم پیوسته است؛ یکی از این حلقه ها هم - که مکمل این زنجیره است - کوبیدن حرکت علمی در کشور، با ترساندن دانشمند ما، با حذف دانشمند ماست. با این چشم به قضیه نگاه کنیم.5
*******
یکی از ارکان و ستونهای اصلیِ ایستادگی کنونی ملت ایران عبارت است از پیشرفتهای علمی کشور؛ که به دنبال این پیشرفتهای علمی، پیشرفتهای عملی و اجرائی هم در موارد بسیاری بوده. ایستادگی ملت ایران، در دنیا یک حادثه ی باشکوه است. ما توی قضیه قرار داریم. آن کسانی که از بیرون نگاه میکنند، عظمت این ایستادگی را بیشتر احساس میکنند.
شما ملاحظه کنید؛ قدرتهای اقتصادی اول دنیا، قدرتهای علمی درجه ی یک دنیا، قدرتهای نظامی و امنیتی ردیف اول دنیا، امروز یک جبهه ی وسیعی را در مقابل این ملت تشکیل دادند. اینجور نیست؟ هر کاری هم از دستشان برمی آید، دارند میکنند. تهدید امنیتی میکنند، تهدید اجتماعی میکنند، تهدید سیاسی میکنند، دانشمند ما را ترور میکنند، تحریم میکنند، فشارهای سیاسی فراوان وارد میکنند، دائم تهدید به تحرک نظامی میکنند، در داخل تا هر جا دستشان برسد، فتنه انگیزی و آشوب آفرینی میکنند؛ اما ملت ایران و جمهوری اسلامی با کمال قدرت و استقامت در مقابل همه ی اینها ایستاده؛ آن «بله»ای را که به زور میخواهند از او بگیرند، آن «بله» را نمیدهد. آن «بله» عبارت است از تعظیم در مقابل قدرت مسلط جهانی - نظام سلطه - این کار را نمیکند. ما که در مقابل نظام سلطه ی جهانی «نه» میگوئیم، این نه، «نه»ی به علم نیست، «نه»ی به تمدن نیست، «نه»ی به پیشرفت نیست، «نه»ی به تجربه های متراکم بشری نیست؛ «نه» به سلطه طلبی و زیاده خواهی و استعباد و به زیر مهمیز کشیدن ملتهاست؛ این «نه» را ما گفتیم، پایش هم ایستادیم؛ «انّ الّذین قالوا ربّنا اللَّه ثمّ استقاموا». ایستادگی ملت ایران، خیلی ایستادگی باشکوهی است.
... خب، من قصدم این نیست که مناقب دانشگاه را در جمع دانشگاهی ها بگویم؛ من از این میخواهم یک نتیجه ای بگیرم. دشمن ما از این مرکز قدرت افزائی غافل نیست و غافل نخواهد بود؛ این را همه بدانیم. هر چیزی که مایه ی عزت کشور و عزت ملت و ایستادگی ملت و استقامت ملت است، بدون شک آماجی از آماجهای دشمن است. احساس دینی، احساس انقلابی، استقلال طلبی و هرچه که در این زمینه هست - از جمله با این بیانی که عرض شد، دانشگاه - آماج دشمن است. در دانشگاه چه کار میخواهند بکنند؟ دشمن علی القاعده دو تا کار را برای دانشگاه ما برنامه ریزی میکند: یکی علم زدائی، یکی دین زدائی؛ از دانشگاه علم زدائی بشود، از دانشگاه دین زدائی بشود. علم زدائی از دانشگاه چگونه است؟ یکی از کارهای کوچکش همین ترور دانشمندان است؛ که آخری اش همین دو سه تا دانشمند عزیز هسته ای ما بودند که در این یک سال اخیر از دست ما گرفته شدند. برنامه، وسیع تر از اینهاست؛ این یکی از آسانترینهایش است. پیچیده تر از این، این است که دانشگاه ما را، استاد ما را و دانشجوی ما را به کار غیر علمی سرگرم کنند؛ نگذارند این شکوفائی علمی که آرزوی ماست، تحقق پیدا کند.6

*******
اگر دانشمندِ علاقه مند به سرنوشت کشور، آماده ی فداکاری در این راه - فداکاری به حسب خودش - در یک کشوری وجود داشت، آن کشور رشد میکند. چیزی که میتواند این نیرو را به وجود بیاورد، این پیشرفت را به وجود بیاورد، بهتر از همه چیز، ایمان است. اگر این ایمان بود، کشور پیشرفت میکند. پیشرفتهای علمی ای که امروز در کشورمان وجود دارد - که البته حتماً به آنها قانع نیستیم - ارزش و قیمت ذاتی اش از پیشرفتهای متعارف علمی در دنیا بمراتب بیشتر است. چرا؟ چون ما از تبادل علمی، از استفاده ی علمی، از کمک علمی دیگران محروم بودیم. ما زیر فشار بودیم، درها به روی ما بسته بود؛ در عین حال شخصیتهای برجسته ای پیدا شدند، «شهید شهریاری»ای پیدا شد - که البته ده ها نفر مثل او در بین ما بودند و الحمدللَّه هستند - ده ها و صدها نفر در رشته های مختلف پیدا شدند که اینها کارهای برجسته ای کردند؛ هیچ استفاده ای هم از دانشگاه ها و پژوهشگاه های غرب و از اساتید غربی نکردند. البته از دستاوردهای غرب حتماً استفاده کردند؛ باید هم بکنیم.7
*******
این ترور بزدلانه که عاملان و طراحانش هرگز جرأت نخواهند کرد به جنایت کثیف و پلید خود اعتراف کنند و مسئولیت آن را بپذیرند مانند دیگر جنایات شبکه ی تروریزم بین الملل دولتی، با طراحی یا همراهی سرویسهای سیا و موساد عمل شده و نشانه ی به بن بست رسیدنِ استکبار جهانی به سردستگی آمریکا و صهیونیزم، در مقابله با ملت مصمّم و مؤمن و پیشرونده ی ایران اسلامی است. آنها در این رفتار شنیع و قساوت آمیز نیز شکست خواهند خورد و به اغراض پلید و شریرانه ی خود دست نخواهند یافت. رشد شتابنده ی علمی و فتح قله های دانش که با همت و عزم جوانان مؤمن و غیور و توانائی چون مصطفای شهید رونق یافته، امروز قائم به هیچ فردی نیست، این یک جنبش تاریخی و برخاسته از یک عزم خلل ناپذیر ملی است. ما به کوری چشم سران اردوگاه استکبار و نظام سلطه، این راه را با قوت و اراده ی راسخ دنبال خواهیم کرد و پیشرفت رشک آور ملت بزرگ خود را به رخ دشمنان عنود و حسود خواهیم کشید، و البته از مجازات مرتکبان این جنایت و عاملان پشت صحنه ی آن هم هرگز چشم پوشی نخواهیم کرد.8

پی نوشت ها :
 

1. پیام تسلیت مقام معظم رهبری در پی شهادت دکتر علی محمدی؛ 25/10/88
2. بیانات مقام معظم رهبری در منزل شهیدان دکتر شهریاری و دکتر علی محمدی؛ 4/11/89
3. بیانات مقام معظم رهبری در دیدار هزاران نفر از مردم آذربایجان شرقی؛ 27/11/89
4. پیام مقام معظم رهبری به همایش بین المللی مبارزه جهانی با تروریسم؛ 3/4/90
5. بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از دانشجویان؛ 15/5/90
6. بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از اساتید دانشگاه ها؛ 2/6/90
7. بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از نخبگان و برگزیدگان علمی؛ 13/7/90
8. پیام تسلیت در پی شهادت نخبه‌ی جوان شهید احمدی روشن؛ 22/10/90

منبع: سایت راسخون

کلمات کلیدی :

شب عملیات

جهاد دامغان، مدتی قبل از عملیات والفجر 9، فعالیت مهندسی خود را آغاز کرد و شروع کرد به زدن جاده‌ای که در پشت ارتفاعات هزارقله واقع شده بود.

از آن جا که این جاده بین نیروهای ما و دشمن قرار داشت، مقداری از آن، قبل از عملیات زده شده بود و مابقی باید با شروع عملیات کار می‌شد.

من از ابتدای جاده‌سازی در آن جا حضور داشتم.

در آن منطقه، همیشه برف و باران شدیدی می‌بارید و من همواره شاهد از جان‌گذشتگی برادران راننده بودم و می‌دیدم که چگونه با جان و دل کار می‌کنند.

این نکته را هم اضافه کنم که بر اثر بارش مداوم برف و باران، منطقه و جاده شدیداً باتلاقی شده بود و ما امیدی به مطلوب شدن وضع نداشتیم؛

اما از آن جا که الطاف الهی همیشه با نیروهای ماست، یک هفته قبل از عملیات، تمام منطقه خشک و آماده عملیات شد.

شب عملیات فرا رسید. آن شب، به خاطر مهتابی بودن هوا، منطقه بسیار روشن شده بود و امکان این که دشمن نیروهای ما را ببیند، زیاد بود.

باز هم شکر خدا، هم زمان با حرکت نیروها، ابرهای سیاه منطقه را در برگرفت و باران رحمتی شروع به ریزش کرد.

برای خاکریززنی همراه با یک اکیپ، از محور هزارقله به محور اصلی عملیات اعزام شدیم.

از طرف فرماندهی تیپ ویژه شهدا به ما خبر دادند که جهت کار به منطقه‌ای که رزمندگان بسیج هستند، برویم.

دیگر صبح شده بود. کار را شروع کردیم. هوای مه‌آلودی بود. من و شهید سعیدیان، با هم یک بولدوزر داشتیم.

مسئول مهندسی تپه‌ای را جهت ادامه کار به ما معرفی کرد که باید در آن جا 8 کیلومتر راه می‌زدیم، در حالی که اطلاع صحیحی از پاکسازی منطقه نداشتیم.

بالاخره حرکت کردیم و بعد از سه کیلومتر که با بولدوزر رفتیم، به روستایی رسیدیم.

دلم شور می‌زد.

به شهید سعیدیان گفتم، نرویم جلو، چون شواهد حاکی است که دشمن هنوز از آن تپه جلوتر است.

ولی شهید سعیدیان قبول نکرد و گفت اگر دشمن در آن جا مستقر بود، به ما نمی‌گفتند به آن جا بروید.

در 50 متری روستا بولدوزر را نگه داشتیم و تصمیم گرفتیم برای شناسایی به روستا برویم. داخل یکی از خانه‌های ملت محروم کرد شدیم.

پر از مهمات بود. دشمنان، در خانه‌هایی که از کردها گرفته بودند مهمات انبار کرده بودند، در همین حین متوجه یک نفر شدم که داشت از 30 متری ما عبور می‌کرد.

او متوجه ما نشد. برای این که از وضعیت منطقه باخبر شویم، او را صدا زدیم. شهید سعیدیان به او گفت:

ـ حاج آقا، بچه کجایی؟

جواب نداد. برای بار دوم که صدا زدیم، با تعجب برگشت و نگاهمان کرد.

بعد، بلافاصله اسلحه‌اش را آماده کرد و روی رگبار گذاشت.

دقت که کردیم، از روی پوتین و شلوار او فهمیدیم که از نیروهای عراقی است.

یک لحظه به این فکر افتادم که اسلحه‌اش را بگیرم.

اما شهید سعیدیان پشت او ایستاده بود و اگر این کار را می‌کردم، ممکن بود تیر شلیک شود و به او بخورد.

در این حین متوجه شدیم که یک جیپ که روی آن توپ 106 بود، ‌دارد به طرف ما می‌آید.

از بچه‌های سپاه بودند. گفتند چون بولدوزر را بالای تپه دیدیم، فکر کردیم منطقه آزاد شده است.

تا من شروع کردم به تعریف کردن ماجرا، مزدور عراقی پا به فرار گذاشت و به یکی از خانه‌ها پناه برد.

هر چه اصرار کردیم که از خانه بیرون بیاید، ‌قبول نکرد. ناچار نیروهای اسلام، او را به درک واصل کردند.

کلمات کلیدی :

لبخند شهادت

شب چادر خود را همه جا پهن کرده بود

آسمان را چند لکه ابر پوشانیده بود بچه‌ها همه برای حمله آماده شده بودند.

همدیگر را در آغوش می‌گرفتند و با یک دنیا خوشحالی، به چهره یکدیگر خیره نگاه می‌کردند

کدام سعادت شهادت ‌خواهیم داشت؟

همه زیر لب دعا می‌خواندند.

نگاهم به «دنیکانی» بود او را کمتر در سکوت می‌دیدم.

همیشه یا دعا می‌کرد یا بچه‌ها را در راهی که پیش گرفته بودند، می‌ستود.

مدام صلوات می‌فرستاد. حالا هم داشت صلوات می‌فرستاد.

ساعت حدود هشت شب بود که دستور دادند به خط بشویم.

بچه‌ها با روحیه‌ای باز و خندان به خط شدند.

دستور دادند که برادران اگر بارشان سنگین است، از مهماتشان کم کنند.

«دنیکانی» بیشاتر از همه کوله‌بارش را از مهمات پر کرده بود.

گروه گروه سوار ماشینها شدیم و بالاخره راه افتادیم.

وقتی به نقطه مورد نظر رسیدیم، دستور استراحت داده شد.

دقایقی چند استراحت کردیم و بعد براه افتادیم و این بار پیاده.

هوا حالتی خاص داشت. عطری مخصوص در فضا موج می‌زد.

عطر هویزه.

عطر بدنهای مطهر شهیدان هویزه، همه جا را پر کرده بود می‌بایست ده کیلومتر پیاده روی می‌کردیم

دشمن آنچنان وحشت زده و هراسان بود که ما هنوز در راه بودیم و تا حمله ساعتی فاصله داشتیم و او، آتش خمپاره و توپخانه‌اش بکار افتاده بود

در چند نقطه «سنگر کمین» گذاشته بود مثلاً در یک ماشین سوخته چراغی روشن گذاشته بودند که ما را فریب دهند

شاید ما با این تصور که به دشمن رسیده‌ایم، با گشودن آتش، مسیر خود را به آنها نشان دهیم

ولی بچه‌ها هوشیارتر از آن بودند که فریب این نیرنگهای احمقانه و بچگانه را بخورند.

کم‌کم، وجود اجساد مزدوران عراقی بر اطراف سنگرها خبرمان کرد که به دشمن نزدیک می‌شویم

چند قدم جلوتر، یک عراقی، یکی از بچه‌ها را دید و به او ایست داد

جواب این برادر، نارنجکی بود که به سوی مزدور عراقی پرتاب شد

باز هم جلوتر رفتیم ناگهان رگبار شدید دشمن از یکی از سنگرهای کمین، همه را در جا میخکوب کرد.

دقایقی ماندیم تا بچه‌ها آتش این سنگر را خاموش کردند

و باز راه را ادامه دادیم صدای یکی از برادران را که زخمی شده بود

و ما را به پیشروی تشویق می‌کرد، هنوز در خاطر دارم.

خبر دادند که به میدان مین رسیده‌ایم گروه تخریب جلوتر حرکت می‌کرد

و مین‌ها را خنثی می‌نمود نمی‌دانم چرا چهره «دنیکانی» از نظرم محو نمی‌شد

او همراه ما بود و اگر چه در تاریکی نمی‌توانستم او را بخوبی پیدا کنم، می‌دانستم که هنوز هم دارد صلوات می‌فرستد

و دعا می‌خواند در حاشیه میدان مین بودیم که خمپاره‌های دشمن، یکی پس از دیگری باریدن گرفت.

بچه‌ها همه روی زمین خوابیده بودند و آنگاه که خمپاره‌ها به «هور» می‌افتاد، قطرات آب را بر چهره‌های ما می‌پاشاند.

 

آتش خمپاره‌ همچنان ادامه داشت و من چند سانتیمتر از خاک زیر سرم را با «کچه» پس زدم تا بتوانم سرم را از برخورد احتمالی ترکش خمپاره‌ها که چون باران می‌بارید، محافظت کنم.

چند دقیقه بعد، خود را به کنار «هور» رسانیدیم.

از نقطه‌ای شعله برپا بود و بعضی بچه‌ها به اطراف می‌دویدند جلوتر رفتم.

ترکش خمپاره به کوله‌بار پر از مهمات «دنیکانی» خورده بود و آنرا به آتش کشیده بود خرج «آر، پی، جی هفت» که در کوله‌بار «دنیکانی» قرار داشت،

هنوز داشت می‌سوخت که ترکش دیگری، گلوی او را شکافت.

 

صحنه تکان دهنده‌ای بود هیچکدام از این اتفاقات نتوانسته بود روحیه او را حتی کمی تحت تأثیر قرار دهد جلوتر رفتم بچه‌ها کوله بار را از او جدا کرده بودند.

کنارش نشستم. با صدائی که خودم هم نمی‌دانستم صدای منست گفتم:

دنیکانی! به هدفت رسیدی؟

خون تمام سینه‌اش را پوشانیده بود.

مثل همیشه نگاهم کرد

و آنگاه لبخندی رضامندانه بر لبهایش نشست و بعد پلکهایش آرام روی هم قرار گرفت و به شهادت رسید.

روحش شاد و راهش پررهرو باد

صلوات

کلمات کلیدی :